TLC

Sinds vorige week heb ik een gemene tante op bezoek, tante Witte Angina. De laatste jaren komt ze elke winter wel een paar keer langs, ongevraagd. Ik moet er niet van hebben maar ze heeft daar blijkbaar geen oren naar. Met de juiste medicijnen (helaas antibiotica) is ze snel weg maar ondertussen raap ik ook elk virus op in de lucht hangt. Gratis en voor niets kreeg ik er nog een snotvalling bij en sinds vannacht een pijnlijke hoest. Wat getaffel in huis wissel ik af met een halve uurkes in de zetel. Concentreren lukt helemaal niet en zelfs een deftig gesprek voeren is lastig want ik kan niet op de juiste woorden komen of ik krijg ze ineens niet meer uitgesproken. Vermoeiend, bizar, ...

Maar vandaag moest ik toch stilaan "iets" ondernemen, bv. wat TLC voor mezelf! Het werd een sloopje voor m'n kersenpittenkussen, volgens Mina Dotter haar handleiding, een zakdoekzakje en met de stofresten een pillenzakje. En de stof - ooooh mooi - is van Il était une fois. Ik maakte met een andere stof uit die winkel laatst ook dit kleedje. En nu weer platte rust!

Plan A

Deze week zijn mijn vader én mijn oom jarig, beide op dezelfde dag, een tweeling dus. Ze worden 65 jaar. Meestal doen wij met de verjaardagen een bloemeke maar deze keer mag er iets extra bij. Iets praktisch ook want met welk soort naaisel kan je opa's anders in godsnaam een plezier doen? Het zouden twee sleuteltasjes worden. Het flapje van de rits bovenaan werd niet mee ingestikt in de naad, dus daar zit een opening. Door die opening zou nog een dubbelgestikt biaisbandje zitten met aan de buitenkant een oog en aan de binnenkant van het tasje een klikhaak waar je de sleutels in kan hangen. Dat biaisbandje zou je in en uit kunnen schuiven, al naar gelang de sleutels in het tasje zitten of niet. Soit, zo ver is het nooit gekomen want ik wenste halverwege het domme ding al naar de maan.

Een onding dat je wel vorm kan geven door er veel vulling in te stoppen en voilà, toch een deftige foto. Eens de vulling eruit, trekt het smoelen naar alle kanten. AAARGGG!

Daarstraks viste ik de mislukkeling weer op uit de vuilbak, naaide alsnog het keergat toe, zette er het stoomstrijkijzer op ... hèhè, toch nog goed genoeg voor de Beanz. En nu op naar plan B!

Wat heeft Charlie Watts ermee te maken?

Het is al een eeuwigheid geleden dat ik hier nog eens een geïnspireerd-lijstje plaatste. Sinds het ontstaan van Pinterest is die manier van verzamelen ook wel echt achterhaald maar ik zal toch altijd een lijstjes-madam blijven. Dit pennenzakje is een handleiding uit de eindeloos lange lijst die nog niet eens is verschenen op eloleo (shame on me). Heel simpel, heel snel klaar, heel mooi. Ik ben niet zo'n fan van de manier waarop de rits erin zit maar dat is slechts een detail.



Een ideaal klein cadeautje. Mijn stiftenrol vond Stig te kinderachtig maar ik denk dat deze pennenzakjes nog wel in de smaak zullen vallen.



Ook maken? Hier vind je de handleiding (in inches). Ik naai in centimeters, jullie wellicht ook, dus dit zijn de maten die ik heb gebruikt:

voor een naadwaarde van 1cm
- zwarte punt: 4cm x 10cm
- hout: 5cm x 10cm
- potloodlijf: 16cm x 10cm
- grijze ijzertje van de gom: 4,5cm x 10cm
- gom: 7cm x 10cm
- voering: 28,5cm x 10cm
- gebruik een rits van ongeveer 22cm of langer

De pennenzak is dan ook een paar centimeter langer dan het model in de Engelstalige handleiding.

Charlie Watts ;-)

Zo simpel en zo schoon, meer moet dat niet zijn. Leuke dame, die Gwenny Penny.

De stand van zaken

(c) Het Leuvens Stiksel

Het moest natuurlijk wel beginnen met tas nummer één. Momenteel staat de teller op 243 stuks. Dat zijn de tassen die hier of bij Jos in Nederland reeds zijn toegekomen. Vele tientallen zijn nog in de maak. Ik denk dat we nu al kunnen spreken van een succes en ik duim zodat we de 750 halen. Voor al dat enthousiasme, hier en bij de Nederlandse naaisters:

DANKJEWEL !!!

Ik zie het al helemaal voor mij: 14 april, veel volk en die honderden tasjes over jullie schouders... schitterend!

De tassen komen toe in alle mogelijke stoffen, patronen, kleuren en geuren. Dat laatste heeft me ook echt verrast. Bij elk pakje dat open gaat, komt er een stukje van jullie thuis me tegemoet. Ik ruik alle soorten wasproducten maar ook al eens een open haard of gewoon de stoffenkast, heel gezellige geuren of eerder iets kruidig, echt vanalles en dat is een heel plezante bijkomstigheid.

We zijn blij met elke tas en soms komen ze zelfs in groten getale tegelijk toe. Zo bracht Carine (zonder blog) deze week in één keer wel 50 exemplaren binnen. Ze heeft gewoon doorgestikt tot haar stoffenkast leeg was. Straf!

Ondertussen zijn de naaiclubs in Vlaanderen ook aan de slag gegaan en het zal zeker wel overal leutig zijn maar hier bij Het Leuvens Stiksel was het echt héél plezant. Ik was er vorige week zelf niet bij maar het verslag op de site zegt genoeg. Er werd een heus fabriekje opgestart en dat ging van tekenteams, naar knipteams, naar plooiteams tot zelfs een scandeerteam en een prikklok voor de illegale werknemers. Op het einde van de avond stond de teller op 40!

(C) Geraldine van Het Leuvens Stiksel

Ook in Nederland rollen de tassen vlotjes van onder de naaimachines. Jos brengt ze allemaal in een keer naar België en het is te hopen dat de koffer van haar auto nog sluit ;-). Hieronder haar stand van zaken. De foto is al een paar dagen oud want het zijn er nu al een pak meer. Merci Nederland, merci Jos!

(c) Jos

Update: iedereen die heeft meegewerkt aan de tassenactie

Mijn nieuwe (werk)tas

Ik had deze week zoooooo'n zin in een nieuwe tas... je kan dat zo hebben! Er was wel geen tijd om een (al dan niet) bestaand patroon uit te tekenen. Gemakkelijkheidshalve koos ik dan maar voor een tas die uitsluitend uit rechte lappen bestaat. Tien minuten rekenwerk, een half uur stof snijden en ik was al aan het stikken. Een rechthoek is nu toch maar een rechthoek, dus ik stak er een paspel tussen... een ander stofje was beter geweest mor soit, ik was in m'n element en stikte verder.

Gewoon om het eens uit te proberen, stopte ik er een verzonken rits in, of beter twee ritsen want ik had er geen die lang genoeg was (alle zetelhoezen hier in huis mét lange ritsen uit de koopjes hoek van Ikea, was ik in mijn enthousiasme even compleet vergeten). Twee verschillende kleuren maar kom, het waren tenminste wel de kleuren van de paspel.

Dat lukte allemaal vrij aardig tot de volledige tas in elkaar zat en toen natuurlijk duidelijk werd dat ze nooit als een rechthoek zou blijven staan... tenzij ik er ook nog eens een tussenvoering in Fast2Fuse zou instrijken maar een soepele tas doet even goed dienst.

Binnenin veel zakjes langs de zijwanden en ruim veel plaats voor alle vergader-papperassen in het midden. De iets-tussen-blauw-en-groene voering komt uit de kringloopwinkel. Een grote lap voor 1,5 euro, er liep wel een naad door waar twee delen van de rol aan elkaar werden gezet en er stond een code in gouden letters op geschreven die er na een wasbeurt niet eens was uitgegaan. Ik had dat stuk van die lap stof kunnen weggooien maar ik vond het wel geestig om net met dit deel de binnenkant te maken. Voila, nu is het echt handwerk want handwerk is altijd een beetje imperfect.

Het is zeker niet de mooiste, ook niet de origineelste, het stikwerk kon wat beter, de hoeken zijn niet helemaal juist, ze zakt in elkaar, de paspel is ... euh, gewoon lelijk... maar jiehaaaaa, het was plezant!

Met dank aan Pernel voor het poseren!

Walking with Bernina

De Kerstvakantie bracht ik grotendeels achter mijn naaimachine door. Er passeerde heel wat bandwerk en alle dagen bedacht ik mij dat ik dit nooit zou kunnen doen zonder goed gerief. Voor mij is dat mijn Bernina Aurora 430 en een aantal extra tools die ik niet meer zou kunnen missen, o.a. de boventransportvoet#50. Echt, sinds ik mij die heb aangeschaft is naaien minstens dubbel zo aangenaam geworden. Alle zaken of stoffen waar ik vroeger op vloekte of effenaf bang van was, pak ik nu met een gerust hart aan.
Kort gezegd zorgt de boventransportvoet ervoor dat de stoffen die je stikt niet uitrekken terwijl je ze stikt, of dat niet één van de twee stoffen meer uitrekt dan de andere. De filmpjes onderaan tonen net wat ik bedoel. Geen gesukkel meer met tricot of fluweel of - in mijn geval in de vakantie - badstof en spons. Het was een vrij dure aankoop (ongeveer 100 euro) maar hij is elke cent waard. Héérlijk, ik zeg het je!

links de boventransportvoet, rechts het gewone stikvoetje

meer foto's in dit artikel van Dog Named Banjo

Redelijk banaal maar ook deze drie plaatjes in plexiglas verrichtten in mijn naaiwereld een klein wonder. Ik had ze nog nooit eerder gebruikt en slechts bij toeval kwamen ze een paar weken geleden terug te voorschijn. Oh jeuj, ineens had ik de truuk door om van een dunne laag stof zonder gebroken naald of draad in één stikbeweging over te gaan naar een dikkere laag stof. Wanneer je van dun naar dik gaat, staat je stikvoet helemaal scheef. Dit kan je corrigeren met deze nivelleerplaatjes. Simpel en efficiënt. Alweer iets wat het bandwerk erg gladjes deed verlopen.

En als laatste maar zeker niet de minste: de kniezwengel* (standaard inbegrepen bij de Aurora 430). Het is nodig om eerst wat te oefenen de beweging lijkt zo onnatuurlijk dat het toch een aantal keer spaak liep. Probeer eens in de lucht met je ene hand een cirkel te tekenen en tegelijk met je andere hand een vierkant... moeilijk! Je knie gebruiken om je stikvoet ophoog te zetten leek in het begin even moeilijk. Ondertussen "heb ik het onder de knie" en gaat het vanzelf. Ideaal als je je stof vaak moet draaien en bijgevolg vaak die stikvoet moet opheffen.

*dat is officieel een "kniehevel" maar eens "zwengel" in je hoofd zit, blijft dat nogal hardnekkig zitten

En of al dat bandwerk nu is afgewerkt? Grotendeels, alleen vond ik in mijn kleine rijhuis nog geen plek om het allemaal deftig bij elkaar te fotograferen.

Bernina steunt Van Katoen

De eersten

Dinsdag ging ik kijken in de postbus en jawel, de eerste boodschappentasjes zijn toegekomen. Dankjewel Els (links) en Caroline (rechts)!
De eerste tassen in mijn handen bedoel ik dan want ik zag er online al heel wat passeren. De allersnelste zal wel Jos geweest zijn. Slechts enkele uren nadat de oproep verscheen, stuurde zij mij al een foto van haar exemplaren door. Binnen die tijd was het ook al in kannen en kruiken dat Jos* ons Nederlands verzendpunt zou worden. Heel leuk om te zien dat Van Katoen ook bij onze Noorderburen leeft.

Tegelijk met de vele enthousiaste reacties verscheen er ook een kritische vraag: of het niet contraproductief is dat we die tassen zomaar weggeven, ze brengen op deze manier niets op? Per slot van rekening steken mensen daar wel tijd en stof en postzegels in. Dat is een terechte vraag want ik ben niet helemaal duidelijk geweest in de uitleg van de oproep.
In de Van Katoen-shop zullen we allerlei verkopen, van haarspeldjes tot rokken en kleedjes. De prijzen van die stukken liggen navenant uit elkaar. Uiteraard geven we geen boodschappentas mee voor de aankoop van een piepklein accessoire. Er staat inderdaad een minimum aankoopbedrag van 10 euro tegenover.
Ook al verkopen we de tassen niet, ze brengen wel degelijk wat op voor Van Katoen. Dat is niet meteen in euro's te vertalen, tenzij dat je uitrekent hoeveel plastic of papieren boodschappentassen we nu niet moeten kopen. Er is uiteraard ook het ecologisch aspect. En bovenal, sinds de oproep zijn er al tientallen mails binnen gekomen van mensen die zeggen dat ze niet kunnen komen op 14 april maar wel via een boodschappentas willen steunen... echt, het is hartverwarmend om die mails te lezen en om de banner meer en meer te zien opduiken. We willen Van Katoen als een lopend vuurtje door blogland sturen. Dat we zoveel mogelijk mensen aansteken en overtuigen om op 14 april naar Gent af te zakken, dat zal uiteraard heel wat opleveren.
Aan iedereen dus een welgemeende DANKJEWEL! In totaal registreerden we al enkele honderden tassen 'in de maak'. Van zodra ze bij mij of bij Jos toekomen, gaat de teller naar omhoog en verschijnen de bijhorende links.

* Jos werkt in Nederland ook aan een goed-doel project (1111marathon) en Jos, ik ben op iets aan het broeden want voor wat, hoort wat. Je hebt nog iets van me tegoed.

K7

Oh, nostalgie... ik vond deze stof op Etsy en was meteen verkocht. Frisse kleuren, goede kwaliteit, ook goed van prijs, echt iets plezant. En bovenal: ik kom zelf nog uit de tijd van de K7tekes (ka-sept, op z'n Frans uit te spreken). Liedjes opnemen uit de top30 door op 'record+play' te drukken en vooral op tijd op 'stop' zodat de stem van de dj er niet mee op stond. Een ideaal stofje voor een paar kussens, een cadeau voor iemand die deze verlogen (ahum) tijd ook nog heeft meegemaakt.

Het is bijna niet te geloven maar toch echt waar, er bestaat al een generatie die niet weet wat je met een potlood en een K7 moet doen. Jij wel? Niet? Allé, kijk hier dan eens.

En nu we toch op een trip down memory lane zitten, deze Sony Walkman en een Rubik's Cube nam ik lange tijd overal mee naartoe. In die Walkman mijn eerste K7, helemaal grijsgedraaid. Men schrijve... 1986!