Toen ik alles over de hele livingvloer had uitgekieperd, kwam er veel boven (zelfs een lach en een traan... ah, memories). Elk overschotje, waar me zo direct het originele maaksel van te binnen schoot, legde ik opzij. Ik sneed alles tot reepjes en stikte deze weer aan elkaar. Oorspronkelijk had ik een heel andere tas in gedachten maar toen m'n lappendeken klaar was, bleek het door de vele naden toch te stug geworden. Het werd dan maar een heel eenvoudig handtasje met een brede bodem dat ik voortaan zal gebruiken als m'n nieuwe bokes-tas (want die andere was al na een paar weken op mysterieuze wijze verdwenen). Ik had zelfs genoeg voor 2 tassen, dus de lapjes voor Sonja gaan met tas-en-al richting Nederland. Veel plezier ermee!
Het principe van de tas is simpel: twee rechte lappen, een brede bodem geven, de binnentas en de buitentas in elkaar stoppen en via een biais-randje afwerken... maar hoe bevestig je dan die handvaten op een deftige manier? Eerder had ik het al zo gedaan maar ik wilde die omslag nu niet maken. Dus stikte ik in de biaisband 4 knoopsgaten, stak de handvaten erdoor, stikte die handvaten dan eerst goed vast, maar dat zit nu onder de biais dus dat zie je niet, en bevestigde vervolgens (redelijk scheef, het moet gezegd!) de baisrand. Het zijn maar kleine tasjes dus de handvaten zullen nooit erg zwaar belast worden. Ik vond het wel iets hebben maar misschien is het gewoon compleet onozel.
De vierde foto hieronder toont hoe goed ik met biais overweg kan (hmmm...), ik plaats simpelweg een hulpstuk waar twee biais-einden elkaar ontmoeten (nog eens "hmmm...").
En dan de sluiting: een knoop uit het goodiebag-pakje van Rani = héél mooie knoop. Rani, als je dit leest, mag je me altijd laten weten waar je die knopen gevonden hebt!
Om het biais-lusje netjes over de knoop te kunnen schuiven, naai ik er een kleinere knoop onder (oh, dat wist je al... logisch ook, hè). Aan de binnenkant van de tas komt dan nog een knoopje dat tot niets dient maar het is mooier dan wat hechtdraden zichtbaar te laten.
Toen in het begin alle lapjes aan elkaar gestikt waren, vond ik het een redelijk "plat/vlak" patchwork. Met een tweelingnaald zijn alle naden met rode draad twee keer overstikt, niet al te recht maar dat was (het "vrij borduren" in gedachte) ook helemaal de bedoeling. Dat rode stiksel "bindt" alle lapjes weer aan elkaar, in de figuurlijk betekenis dan toch... je snapt wel wat ik bedoel.
En tot slot ben ik al maanden besluitloos wat m'n labels betreft. Ik kan maar niet beslissen hoe ik het zal doen... dus heb ik het nu maar eens op de "vrij borduren" wijze gedaan:
